Sevgili Şirin Tekeli tanıdığım en ilkeli insanlardan biri idi. 80 darbesi 1402 ardından üniversiteden hemen istifa edivermişti. Çok çalışkandı ve gerçekten kolektif çalışmayı bilirdi. Hiç başkan olmaya meraklı değildi. Şirin’le birlikte çalışmak biz kadınların güvenini arttırıcı etki yapıyor ve güç veriyordu. Arada devre devre toplumsal olarak yaşananlar çok kötüye gittiğinde, kötülükleri kaldırmakta zorlanır, “Artık bitti, hiç bir şey yapamam” der, sonra yine yeni fikirlerle bizleri de coştururdu.
2010 yılında Ankara’daki II. TTB Kadın Hekimlik ve Kadın Sağlığı Kongresinin açılış konferansına “Ben tıptan anlamam, Şahika çağırdı, geldim” diye çok mütevazı başlamış ve bize Nobel verilmeyen kadınlardan ve daha pek düşünmediğimiz konulardan söz ederek ufkumuzu açmıştı.
Şirin, insanı çalışmaya iter ve bizlerin benlik saygısını güçlendirecek bir dille iletişim kurardı. Bunu samimi içten yapar ve tüm özelliklerine karşın hiç tepeden bir tavırla yapmazdı.
Hayvanları ve insanları seviyordu. Annem meme kanseri olduğunda onunla umut veren bir konuşma için hemen telefona sarılmıştı. Kedilerimiz öldüğünde birbirimizle kaybımızı paylaşırdık. İlkeli yaşadı ve bedenini eğitime sunarak aramızdan ayrılıyor.
